Kościół wybudowany został przez Cesarza Wilhelma II, który chciał, by stał się on religijnym miejscem pamięci swojego dziadka Wilhelma I. Budynek zaprojektował królewski radca budowlany i członek Berlińskiej Akademii Budowlanej Franz Schwechten. Kamień węgielny pod świątynię położono 22 marca 1891 r., a poświęcenie nastąpiło 1 września 1895 r. Kościół został poważnie zniszczony podczas bombardowania, które miało miejsce w listopadzie 1943 r. W wyniku publicznej debaty pozostawiono 68-metrową ruinę głównej wieży, która miała być symbolem antywojennym. Do wieży później dobudowano ośmiokątną nawę według projektu Eiermanna, sześciokątną dzwonnicę, czworokątną kaplicę i kruchtę.