Co warto zobaczyć w Magurskim Parku Narodowym?
Na granicy dwóch województw, małopolskiego oraz podkarpackiego, w samym centrum Beskidu Niskiego, rozpościera się niezwykle malowniczy Magurski Park Narodowy. Jest to stosunkowo młody park, bowiem założony został dopiero w 1995 roku. Po raz pierwszy jednak idea założenia parku powstała w latach siedemdziesiątych XX wieku. Została ona zapoczątkowana przez Komitet Ochrony Przyrody i Jej Zasobów PAN.
Magurski Park Narodowy swoimi granicami obejmuje przede wszystkim środkową część Beskidu Niskiego. Jeszcze przed założeniem parku obszar ten nie był szczególnie chroniony. Dzisiaj Magurski Park Narodowy stanowi ważne znaczenie dla ochrony tutejszej fauny oraz flory, a co więcej, fragment parku obejmuje także najbardziej reprezentatywną część Beskidu Niskiego wraz z wyjątkowymi gatunkami zwierząt oraz roślin.
Charakterystyka Magurskiego Parku Narodowego
Magurski Park Narodowy jest w głównej mierze parkiem leśnym, bowiem lasy zajmują tu aż blisko dziewięćdziesiąt procent całej powierzchni. Jedynie pięć procent natomiast stanowią zbiorowiska zielne. Niewielką powierzchnię zajmują również lasy bagienne oraz łęgi. Najbardziej wartościowymi obszarami na terenie Magurskiego Parku Narodowego są lasy jaworowe – występuje tutaj między innymi jaworzyna karpacka, jaworzyna górska oraz grąd (głównie na stromych skarpach, a także nad rzekami i potokami). Ponadto można się tu zetknąć z lasami bukowymi, reprezentowanymi przez kwaśną buczynę górską oraz buczynę karpacką.
Na terenie Magurskiego Parku Narodowego odnaleźć można również bardzo bogatą ostoję fauny, jedną z najbogatszych na terenie całych Karpat. Występuje tu blisko pięćdziesiąt różnych gatunków ssaków (między innymi rysie, jelenie, dziki, kuny leśne) oraz sto sześćdziesiąt gatunków ptaków (puszczyki, sowy, orliki krzykliwe). Najliczniejszą grupę stanowią jednak owady, do których należy zaliczyć przede wszystkim motyle i trzmiele.
Wyjątkowe dziedzictwo kulturowe
Magurski Park Narodowy jest parkiem o unikatowych walorach historycznych oraz etnograficznych. Jako, że park zajmuje pogranicze dwóch województw, małopolskiego oraz podkarpackiego, było to miejsce przenikania się różnych kultur. Z tego względu obszar Magurskiego Parku Narodowego jest niezwykle atrakacyjny pod względem turystycznym. Można tu obejrzeć między innymi zabytkowe, dawne cerkwie. Znajdują się one między innymi w Krempnej, Bartnym, Wołowcu, Świątkowej Wielkiej oraz Małej. Nie brak tu także licznych przydrożnych kapliczek oraz krzyży, które wykonywane były niegdyś przez tutejszych rzeźbiarzy i kamieniarzy.
Specyficzną grupą zabytków na terenie Magurskiego Parku Narodowego są także cmentarze wojenne z czasów I wojny światowej. W takich miejscach można odnaleźć zarówno groby naszych rodaków, którzy polegli w walce o niepodległość Ojczyzny, jak i wrogów. Znaleźć je można między innymi w Krempnej, Woli Cieklińskiej oraz w Grabiu.
Na turystów na terenie parku czeka ponadto wiele edukacyjnych ścieżek przyrodniczych, wystaw, a także Ośrodek Edukacyjny wraz z Muzeum Magurskiego Parku Narodowego. Jedną z ciekawszych tras, najchętniej wybieranych przez turystów jest ścieżka „Kiczera”, której początek znajduje się w odległości około 5 kilometrów od wsi Krempna.
Kilka praktycznych wskazówek dla turystów
Turyści odwiedzający Magurski Park Narodowy mogą uprawiać tu turystykę pieszą, rowerową oraz konną od wschodu słońca do zmierzchu. Poruszać się można tylko i wyłącznie po wyznaczonych ścieżkach turystycznych, na których obowiązuje zachowywanie ciszy.
Wstęp na część szlaków parku w okresie od 1 maja do 31 października możliwy jest po zakupieniu odpowiedniego biletu (przy dłuższym pobycie można też wykupić karnet czterodniowy).
Na terenie parku zabronione jest zbieranie roślin, zaśmiecanie i zanieczyszczanie szlaków, palenie ognisk oraz biwakowanie w miejscach, które nie zostały do tego przeznaczone. Nie wolno także schodzić z wyraźnie wytyczonych tras. Po niektórych ścieżkach można poruszać się tylko i wyłącznie pod opieką przewodnika Magurskiego Parku Narodowego – tak jest chociażby na trasie przyrodniczej „Kiczera” imieniem profesora J. Rafińskiego.