Ruiny klasztoru karmelitów bosych w Zagórzu należą do najbardziej niezwykłych zabytków na północnych krańcach Bieszczad. Znajdują się na cyplu nad doliną Osławy i są nie tylko pięknym elementem krajobrazu, ale też doskonałym punktem widokowym.

Klasztor ufundował w 1700 r. Jan Adam Stadnicki. Budowa, którą według części historyków kierował Tylman z Gameren trwała do 1730 r. Klasztor stał się szybko prężnym ośrodkiem religijnym, a dzięki opiece rodziny Stadnickich cieszył się dostatkiem. Jego rozwój przerwał wybuch konfederacji barskiej. Konfederaci mieli tu jedną ze swoich baz, a w listopadzie 1772 r. doszło tu do bitwy z wojskami rosyjskimi. W wyniku ostrzału i pożaru duża część zabudowy została zniszczona. Choć zakonnicy podjęli odbudowę swojej siedziby, to ponowny pożar w 1822 r. sprawił, że miejsce to zostało opuszczone i od tego czasu niszczało.

W początkach XXI w. zniszczone i grożące zawaleniem ruiny udało się zabezpieczyć i poddać renowacji. Zrekonstruowano ogrody klasztorne, a na wieży urządzono punkt widokowy. Klasztor stał się jedną z większych atrakcji turystycznych okolicy. Aby do niego trafić należy udać się drogą szutrową za kościołem Wniebowzięcia Matki Bożej w Zagórzu. Trasa ma około 1 km i zajmuje mniej więcej 20 min marszu. Wzdłuż drogi znajdują się stacje Drogi Krzyżowej.