Co warto zobaczyć w Busku-Zdroju?
Na południu województwa świętokrzyskiego, 50 kilometrów od Kielc i 80 kilometrów od Krakowa, położona jest jedna z najbardziej znanych małopolskich miejscowości uzdrowiskowych: Busko-Zdrój. Obecnie miasto liczy sobie 16 tysięcy mieszkańców, przez co nieco się wyróżnia na tle innych uzdrowisk, jest wyraźnie większe. Nie od dawna tak jest. Jeszcze w niedalekiej przeszłości, bo w XIX wieku, w Busku mieszkało zaledwie kilkuset mieszkańców, a sama miejscowość była na skraju upadku.
Historia Buska-Zdroju to właśnie historia wzlotów i upadków. Wszystko zaś kręciło się tutaj wokół solanek, najpierw wykorzystywanych gospodarczo, obecnie zaś do celów uzdrowiskowych. Solanki zostały odkryte już w średniowieczu, a dzięki nim Busko-Zdrój mogło konkurować z takimi ośrodkami wydobycia soli jak Bochnia i Wieliczka. Obecnie zaś pokłady soli są wykorzystywane w celach leczniczych. Surowca tego, pochodzącego z Buska, już nie skonsumujemy w naszych kuchniach, ale możemy tu przyjechać, korzystając z unikalnego mikroklimatu.
Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z roku 1166, gdy w Busku zostaje ufundowany pierwszy kościół. Już kilkadziesiąt lat później odkrywane są w Busku solanki, a miasto zaczyna się rozwijać właśnie dzięki nim. To właśnie w solankach w Busku lubiła się kąpać królowa Jadwiga. Bardzo szybko, bo jeszcze w XIII wieku Busko-Zdrój otrzymuje prawa miejskie, stając się tym samym jednym z najwcześniej lokowanych w Polsce miast: staje się to zaledwie 40 lat po Krakowie. Obecność soli przyczynia się do szybkiego rozwoju gospodarczego miasta, które staje się jednym z najważniejszych ośrodków w Małopolsce.
Zamiłowanie królowej Jadwigi do solanek w Busku nie przyczyni się jednak do dalszego szybkiego rozwoju miejscowości. Jeszcze za króla Jagiełły wydobycie tego surowca zostanie wstrzymane. Nie jest trudno domyślić się, że wpływ na to miała konkurencja w Bochni i Wieliczce. Zastój w rozwoju miasta potrwa kolejnych przeszło trzysta lat, gdy w XVIII wieku wróci pomysł na ponowne uruchomienie solanek. W 1783 roku z inicjatywy Stanisława Staszica i przy osobistym wsparciu króla Stanisława Augusta założona zostanie Kompania Solna. Jednak po trzecim rozbiorze, gdy Busko-Zdrój zostanie zajęte przez Austriaków, przemysł solny w Busku upadnie już na dobre.
Sól jednak uratuje istnienie miasta, ponieważ po kilkudziesięciu kolejnych latach pojawi się pomysł utworzenia tu uzdrowiska, które właśnie będzie się opierało na solankach. Uzdrowisko oficjalnie zostało otwarte w 1836 roku, dzięki badaniom wody wykonanych przez warszawskich naukowców, którzy udowodnili jej zdrowotne działanie.
Niestety zawirowania historyczne spowodowały, że Busko-Zdrój wciąż nie czerpało takich profitów ze swojego położenia, jakie mogłoby czerpać. Powstanie styczniowe spowodowało, że rosyjski zaborca, aby ukarać miejscowość, odebrał jej prawa miejskie. Wtedy to właśnie Busko-Zdrój zamieszkiwany był przez zaledwie 600 osób. Na lepsze czasy trzeba było czekać do końca stulecia, gdy uzdrowisko się odrodziło, zaś w solankach w Busku kąpało się rocznie nawet 50 tysięcy osób. Dwie wojny światowe na szczęście nie spowodowały większych zniszczeń. Dlatego w 1966 roku Busko-Zdrój otrzymało nagrodę za najładniejsze polskie uzdrowisko, zaś kilka lat temu zbudowano tam Włókniarza: największe z dotychczasowych sanatoriów.
Obecnie w uzdrowisku w Busku na kuracjuszy czeka ponad 2 tysiące miejsc, a baza pobytowa systematycznie się rozrasta. Wciąż tym z czego Busko-Zdrój słynie, to kąpiele w miejscowych wodach leczniczych: są to wody siarczkowe, jodkowo-borowe oraz borowiny. Leczy się tu schorzenia dermatologiczne, reumatyczne, neurologiczne, ortopedyczne, jak również mózgowe porażenie dziecięce, co czyni z Buska bardzo ważny obiekt nie tylko na turystycznej mapie Polski, ale również medycznej.