Charków jest drugim co do wielkości (po Kijowie) miastem Ukrainy, położonym w północno-wschodniej części państwa przy zbiegu rzek: Charków, Łopań i Uda.

Miasto w 1655 roku założyli Kozacy jako warownię na szlaku najazdów Tatarów na Ukrainę. Przez sto lat, aż do 1756 roku, swoją siedzibę miało tutaj dowództwo kozackiego pułku charkowsko-słobodzkiego. Charków leżał w regionie o urodzajnych glebach, dosyć szybko nastąpiła więc jego kolonizacja, a co za tym idzie również szybki rozwój handlu i rzemiosła.
Miasto ustanowione zostało stolicą Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej i powoli zaczęło stawać się znaczącym centrum kulturalnym i przemysłowo handlowym. Otworzono uniwersytet i politechnikę.

Od 1915 roku Charków stanowił miejsce osiedlenia Polaków, ewakuowanych z Królewca. Podczas wojny domowej w Rosji okupowany był przez Niemców; w czasie II Wojny Światowej kilkukrotnie stawał się obiektem walk, m.in. w maju 1942 tzw. operacji charkowskiej.
Miasto wyzwolone zostało w sierpniu 1943, w wyniku zwycięskiej bitwy Armii Czerwonej pod Kurskiem. Od kwietnia do maja 1940 NKWD rozstrzeliwało w Charkowie oficerów polskich z obozu w Starobielsku – na ich cześć wzniesiono Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu.

Dzisiaj Charków jest jednym z największych ośrodków przemysłowych i kulturalno-naukowych Ukrainy. Obecnie znajduje się tutaj 40 szkół wyższych oraz liczne muzea.