Leżący na południowo-zachodnim skraju województwa dolnośląskiego Świeradów-Zdrój jest jednym z bardziej znanych uzdrowisk w regionie. Miejscowość liczy sobie niecałe siedem tysięcy mieszkańców, czyli możemy uznać, że jest w standardzie miejscowości uzdrowiskowych: niewielkich, ale bardzo urokliwych miasteczek.

Prawa miejskie Świeradów-Zdrój otrzymał dopiero tuż po II wojnie światowej, ale pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą już z początku XVI stulecia. Bardzo szybko też okazało się, że w Świeradowie-Zdroju (a raczej w Flinsbergu, bo tak miejscowość nazywała się, zanim znalazła się po polskiej stronie granicy), są wody lecznicze. Fakt ten opisali berlińscy naukowcy, a do Świeradowa zaczęli przyjeżdżać pierwsi kuracjusze.

Niestety zawierucha historyczna uniemożliwiła zorganizowanie uzdrowiska jeszcze w tamtym czasie. Flinsberg był kilkukrotnie plądrowany w trakcie wojny trzydziestoletniej, w której ta część Śląska i Sudetów bardzo ucierpiała. Do „uzdrowiskowego” tematu wrócono więc dopiero w wieku XVII, gdy pojawiły się kolejne naukowe opracowania dotyczące świeradowskich wód. Dopiero w drugiej połowie XIX wieku powstał tu kurort z prawdziwego zdarzenia. Zbudowano pierwszy dom zdrojowy a także infrastrukturę: linię kolejową oraz drogi łączące Świeradów-Zdrój z okolicznymi miejscowościami, dzięki czemu miejscowość mogła się rozwijać.

Gdy po II wojnie światowej Świeradów znalazł się w granicach polskich, okazało się, że jest duży problem ze znalezieniem nowej nazwy dla Flinsbergu! Tereny te nigdy do naszego kraju nie należały, ludność polska tu nie mieszkała i nie było żadnej nazwy dla miejscowości, która wywodziłaby się ze słowiańskiego języka. Dlatego początkowo nazwano miejscowość Wieniec-Zdrój, ale bardzo szybko zdecydowano się na Świeradów-Zdrój.

Obecnie uzdrowisko w Świeradowie możemy przyjąć kilkuset kuracjuszy. Wody, których właściwości lecznicze stwierdzono już kilkaset lat temu, pomagają w leczeniu takich chorób, jak reumatyzm i schodzenia związane z narządami ruchu.