Republika Sudanu nie kojarzy się zbytnio z państwem, które jest oblegane przez turystów. Jednakże jest tu sporo miejsc, które warto zobaczyć i właśnie przez to, że nie ma tutaj natłoku zwiedzających można w spokoju cieszyć się chwilami spędzonymi w tym kraju. Jednak przed wyjazdem do tego afrykańskiego kraju warto poznać jego specyfikę, by w pełni bezpiecznie móc korzystać z wyjazdu.

Sudan to jedno z największych państw położonych w Afryce. Od północy graniczy z Egiptem, od wschodu z Etiopią i Erytreą oraz Morzem Czerwonym, od zachodu z Czadem i Libią, na południu zaś z Sudanem Południowym oraz Republiką Środkowoafrykańską.

Dla Sudanu charakterystyczny jest równinny krajobraz przez który rozciąga się dolina Nilu. Na zachodzie znajdują się tereny wyżynne z płaskowyżami i wzgórzami. Najwyższy punkt Sudanu to Wyżyna Abisyńska, której wysokość sięga 2085 m.

Tutejszy klimat jest dość zróżnicowany – od zwrotnikowego suchego, poprzez równikowy-monsunowy suchy, aż po równikowy-monsunowy wilgotny. Najbardziej przyjazne turystom przybywającym tu z Europy warunki panują nad wybrzeżem Morza Czerwonego.

Bardzo ciekawie przedstawia się historia tego regionu, której ślady do dziś można podziwiać na stanowiskach archeologicznych oraz w muzeach etnologicznych. Pierwsze osady na terenie dzisiejszego Sudanu powstały w okresie paleolitu – były to osady kultury olduwiajskiej. Z czasem pojawiły się tutaj pierwsze kultury rolnicze Nubii Dolnej. Niezależnie od okresu, tereny te zawsze znajdowały się pod ogromnym wpływem Egiptu, każda z występujących tu kultur utrzymywała żywe kontakty z tym królestwem. Kiedy w IX w. p.n.e. zmniejszają się w Nubii wpływy egipskie powstaje nowe państwo – Kusz. O świetności tego kraju może świadczyć to, iż jego władcy panowali w Egipcie jako jego XXV dynastia. Z czasem państwo Kusz zaczyna utrzymywać kontakty handlowe z państwami basenu Morza Śródziemnego – Grecją i Rzymem. Po upadku państwa Kusz na tereny te zaczynają nadciągać wpływy chrześcijańskie. Z zagrażającymi od północy muzułmanami zostaje podpisany traktat. Od tej pory można mówić o chrześcijańskiej Nubii. Pomiędzy VIII a XII wiekiem następuje największy rozkwit państwa zarówno pod względem gospodarczym jak i kulturowym. Od XIII w. następuje stopniowa islamizacja Sudanu, z uwagi na migrację plemion koczowniczych przybywających tu z Egiptu. Po całkowitym opanowaniu kraju przez islam, został on podzielony na kilka mniejszych krain a władza została zdecentralizowana. Najważniejsze z powstałych ówcześnie państw to Fundż i Sułtanat Dar Fur. Na początku XIX w. niestabilną sytuację w państwie Fundż (walki o władzę między sułtanem i wezyrami) wykorzystał Egipt i zajął tereny należące do tego kraju. Egipska inwazja rozpoczęła się w latach 20. XIX w. Wraz z ekspansją egipską rozwijał się tu handel kością słoniową a także niewolnictwo. Ciągłe niepokoje związane z próbami zniesienia handlu niewolnikami, pogłębiająca się dominacja egipska oraz kontrola Egiptu nad sudańskim handlem doprowadziły w końcu do wybuchu powstania, któremu przewodził Muhammada Ahmada (mahdi). Jego działania początkowo przyniosły sukcesy Sudańczykom. Jednakże w 1885 r. mahdi umiera i jego następcą zostaje Abdullahi, który prowadzi tak agresywną politykę islamizacji, że królowa brytyjska wysyła do Sudanu swoje wojska, by stłumiły powstanie, co nastąpiło w 1899 r. Od tego momentu władza nad Sudanem zostaje podzielona między Egiptem i Wielką Brytanią. Jednakże faktyczną władzę w tym kraju sprawowali Brytyjczycy. Aby nie dopuścić do ponownego powstania Brytyjczycy w takcie swojego dominium nad Sudanem stosowali politykę niskich podatków, a także nieoficjalnie zgadzali się na utrzymanie niewolnictwa, rozpowszechnionego w tym kraju. Po drugiej wojnie światowej Sudańczycy zaczęli dążyć do tego by ich państwo stało się niepodległym krajem i po wielu trudach 1.01.1956 r. Sudan ogłosił swoją niepodległość. Już niedługo po ogłoszeniu niepodległości sytuacja gospodarcza zaczęła się psuć i nastroje ludności zostały wykorzystane przez Ibrahima Abbudu, który przyczynił się do zamachu stanu. Rozwiązał on problemyu gospodarcze, lecz jego dyktatura doprowadziła do niepokojów na południu kraju. Niedługo po tym jak abdykował w Sudanie ponownie ustanowiono republikę nastąpił kolejny zamach stanu. W tym czasie następuje pogorszenie sytuacji w Sudanie oraz dochodzi do kolejnych powstań. Po kolejnym okresie rządów parlamentarnych władzę przejmuje Omar al.-Baszira w wyniku puczu w 1989 r. Cały czas trwały niepokoje związane z sytuacją na południu kraju. Przez pewien czas Sudan był izolowany przez inne kraje i dopiero na początku nowego tysiąclecia sytuacja ta zaczęła się zmieniać.

Dzisiaj w wyniku uzyskania przez południe niepodległości (od 9 lipca 2011 r. istnieje Sudan Południowy) Sudan jest państwem coraz bezpieczniejszym zarówno dla mieszkających w nim ludzi i przybywających tu turystów. Zaczyna się rozwijać coraz lepiej tutejsza gospodarka oraz infrastruktura turystyczna.

Większość atrakcji turystycznych znajduje się w największych miastach, w tym stolicy kraju Chartumie. Można odwiedzić tu między innymi Muzeum Narodowe, w którym znajdują się zbiory przedstawiające dzieje Sudanu od najdawniejszych lat aż do współczesności. Kulturę Sudanu można bliżej poznać zwiedzając Muzeum Etnograficzne, ale także rozmawiając z tutejszą ludnością. Ciekawym urozmaiceniem jest wyprawa na wyspę Tuti mieszczącą się u rozwidlenia Nilu.

W wielu miejscach Sudanu można zobaczyć jak dziś żyją ludy koczownicze – jednym z takich miejsc jest Kassala, gdzie żyje plemię Rashaida.

Sporo ciekawych dla podróżnych miejsc jest w miejscowości Omdurman. To właśnie tutaj znajduje się grób mahdiego oraz dom Kalifa. Niezwykłym przeżyciem będzie również możliwość wzięcia udziału w tradycyjnych rytuałach takich jak sufi.

Sudan to miejsce, w którym przeplatają się wpływy chrześcijańskie, muzułmańskie i afrykańskie, gdzie na co dzień można obcować z niesamowitymi ludźmi i dziką przyrodą. Jest to doskonałe miejsce na spędzenie wakacji dla każdego, kto szuka odmiany od zgiełku plaż i tłoku wielkich miast.