Bazylika św. Elżbiety wznosi się w zachodnim narożniku wrocławskiego Rynku. W średniowieczu był to najważniejszy kościół miejski i do dziś nazywany jest często Farą Elżbietańską. W przeciwieństwie do znajdującej się na Ostrowie Tumskim Katedry będącej siedzibą biskupa, fara była kościołem mieszczan, kupców i rzemieślników.

Kościół wybudowano na początku XIV w. jako trójnawową bazylikę z 90 metrową wieżą zwieńczoną iglicą. W 1525 r. świątynię przejęli ewangelicy, a w cztery lata później zawalił się hełm wieży. W powszechnym odbiorze była to kara boża za grzech zbezczeszczenia kościoła. Wieże nakryto ponownie niższym, renesansowym hełmem, a pod koniec XVI w. kościół otrzymał pokrycie z czerwonej i czarnej dachówki układającej się w geometryczne wzory.

Liczne katastrofy i zniszczenia towarzyszyły kościołowi podczas całej jego historii. W końcu, gdy niemal cudem ocalał podczas walk o Wrocław w 1945 r., trafił w ręce ordynariatu polowego wojska polskiego i jest obecnie kościołem garnizonowym. Jednak nie był to koniec ciosów. W 1976 r. podczas burzy w wieże uderzył piorun i spowodował pożar. Spłonęła większość wyposażenia, naruszona została też konstrukcja. Nienaruszona pozostała Kaplica Smedchina z gotycko- renesansowymi polichromiami.

Remont bazyliki po zniszczeniach pożaru z 1976 r. trwał aż do początków XXI w. Obecnie wnętrze ma wygląd zbliżony do pierwotnego gotyckiego. Atrakcją kościoła jest taras widokowy na wieży znajdujący się na wysokości 91 m. Można z niego oglądać panoramę Wrocławia, a przy dobrej pogodzie widoki sięgają aż po Śnieżkę w Karkonoszach.