Jastrzębie Zdrój to dawne uzdrowisko położone w południowej części województwa śląskiego. Funkcje uzdrowiska przestało pełnić w drugiej połowie XX w., kiedy odkryto tu złoża węgla kamiennego i wybudowano kopalnie oraz duże osiedla robotnicze.
Jastrzębie istniało od XIII w. jako wieś, która wraz z okolicznymi majątkami przechodziła w ręce różnych właścicieli. Do dziś zachowały się dwory w Boryni i Bziu, gdzie rezydowali przedstawiciele szlachty, do której należały wioski i pola w okolicy.

Prawdziwy rozwój miejscowości nastąpił dopiero po odkryciu w tej okolicy wód solankowych w połowie XIX w. Szybko wybudowano uzdrowisko, w skład którego weszły Łazienki mineralne, Dom Zdrojowy, Zakład Przyrodoleczniczy i rozległy park. Pod koniec XIX w. w Jastrzębiu leczono głównie dzieci, a swoje dziecięce domy sanatoryjne miały tu wspólnoty ewangelicka, katolicka i żydowska.

Po I wojnie światowej tereny Jastrzębia i okolic przypadły Polsce. Nastąpił wtedy drugi rozkwit uzdrowiska, w którym wybudowano nowe sanatoria. Leczono tu weteranów wojennych i powstańców śląskich, a miejscowość stała się modna także wśród przedstawicieli śląskiego mieszczaństwa. Przyjeżdżano tu nie tylko na turnusy lecznicze, ale także na wypoczynek.

Karierę uzdrowiska załamało odkrycie w połowie XX w. złóż węgla kamiennego. Jastrzębie Zdrój zaczęło się rozwijać jako ośrodek przemysłowy. Działało tu pięć kopalń, a stan przyrody systematycznie się pogarszał. W 1994 r. Jastrzębie straciło status uzdrowiska. Pozostał po nim jednak malowniczy park, Dom Zdrojowy oraz zabudowa dawnej dzielnicy uzdrowiskowej z przełomu XIX i XX w.