Lutowiska są dużą wsią przy Wielkiej Obwodnicy Bieszczadzkiej oraz siedzibą największej obszarowo i jednocześnie najsłabiej zaludnionej gminy w Polsce. Znajdują się tu pensjonaty, gospodarstwa agroturystyczne, schronisko PTSM, restauracje, sklepy oraz Ośrodek Edukacyjny Bieszczadzkiego Parku Narodowego.

Miejscowość została założona w XVI w. przez Kmitów. W przeszłości była miastem o charakterze handlowym, z dwoma rynkami, na których dwa razy do roku odbywały się wielkie targi bydła dla terenu całych Bieszczad. Miasteczko zamieszkiwali Polacy, Rusini i Żydzi. W czasie II wojny światowej ludność żydowska została wymordowana przez Niemców. Zachował się po niej położony na wzgórzu kirkut oraz jedna ściana z synagogi.

Po II wojnie światowej Lutowiska wraz z innymi terenami na prawym brzegu Sanu należały do ZSRR. Do Polski przyłączono je dopiero w 1951 r. na skutek umowy o korekcie granic, która oddała ZSRR tereny Sokalszczyzny w zamian z pas ziem nad Sanem na północy Bieszczad. Wraz ze zmianą granic do Lutowisk przybyła ludność Polska. Niszczejącą cerkiew pod wezwaniem św. Michała rozebrano w 1980 r., a materiał z niej posłużył do budowy kościoła w niedalekim Dwerniku. Dziś jej miniaturę można oglądać przy cmentarzu grekokatolickim.

Na terenie Lutowisk utworzono pod koniec XX w. Ekomuzem, którego trasy prowadzą do miejsc związanych z wielokulturową historią miejscowości.